З тых самых дзён, дзіцяча-бесклапотных,
Якія дзёрзка заходзяць у быццё,
А мо раней яшчэ - бруіць жыццё, -
Яно пячаткі рыне ўскрай самоты...
З тых самых дзён пяшчоты цёплы позірк
І пляскі фарб у жух далечыні; -
Неяк, наўпрост, адлегласцей агні
Маяк стварылі выгнанніку на востраў...
Любові востраў! Востраў мой Любові!
Няскоры сонцавасць і колькаснасць блакіту...
Сустрэўшы дзень - прамністасць аксаміту!
Любові востраў! Востраў мой Любові!
З тых самых дзён, дзён азнаных,
Што сутарэнне не кіне на асцё,
У жменьцы думак - закладніцкіх - жыццё:
Імкне суквет у квет непрадказальны!
Любові востраў! Востраў мой Любові!
І заміраннем і ўсхваляваннем,
Хтосьці напяў узмах замілаванню,
Каб не збуяць на востраве Любові!..
Каб не згубіць духмянабачных руж,
Нехта, шчыры, вынайшаў сцяжынкі,
Перагайдаў гадзіны на хвілінкі,
Гірлянды змайстраваў шаўковых сцюж...