Неўзабаве восень наступіла,
Дні бачна сталі карацей.
Птушак ў вырай паманіла,
У край,дзе зімы цяплей.
З крыкам лецяць жураўкі і гусі,
З абжытых за лета краёў.
Шкада пакідаць ім край Беларусі,
Хаця праз год вернуцца зноў.
Каб зноў дзетак гадаваць ў гнёздах,
Як толькі прайдуць халады.
Будуць ляцець днём,ноччу па звёздах,
Каб хутчэй вярнуцца сюды.
Бо ім,як і мне,край Беларусі,
Мілее на свеце няма.
Няхай трыжды буду не рускі,
Радзіма,як маці адна.
Яе ніхто нам не выбірае,
Менавіта вядома ўсім.
Родная маці нам прывівае,
Як нас носіць пад сэрцам сваім.