Яна перадала яму ключы, студэнтка. Кватэра была свабодная і Алесь пайшоў туды...Ён не хацеў ўпэўніцца не ў чым, але ж там ён даўно ня быў... Толькі мігам, бо часу заўжды не было заставацца. Разумеў, што дзяўчына была акуратная, старанная. Калі ён адчыніў дзверы, то ўбачыў, такі парадак якого не было ў самога Алеся.
Адразу адчуў нейкую пустучу.
У вакно свяціў дзень, праяснела і правіднела. У вакне былі чапляліся адзін за адно зялёныя дрэвы... Мільгалі праз фіранкі промні цяпла, нібыто плылі ў паветры ...Алесю стало млосна , ён адчыніў ў вакно.
У вачах ад свежай паветры яму прымроіліся мурашы.
Раптам ён ўбачыў шалік на канапе. Які пакінула мабыць студэнтка, калі збіралася. Зразумела, што за шалікам яна вяртацца ня будзе няма сэнсу, забярэ ў іншы раз....
Алесь уявіў як яна з цяжкімі сумкамі едзе ў цягніку, і чуе грукат колаў....
Нават калі яна прыехала ў яе ўсе было сваё.
; Шалік быў белага колеру, лёгкі, на абодзвюх канцах была стужка з карункамі. Ён бачыў як яна яго апранала яшчэ вясной. Ён ўзяў яго ў свае крыху вузлаватыя крыху жаўтлявы я рукі і паклаў шафу.
;