Каханая! і зорак вочы -
Гронкі ночы! - світаннем за душой...
Мкне лета: на малацэ сырадой;
Ветрагону ўласціва: хоча
Цень адкрыць пацеркі; ляцяць
Воўк схуднелы, скруткамі сабакі...
Сцяблу цярпець, як полю мака -
Страхоцце танкастволіць, каб узняць!..
Помніш, захад? - прадракае ноч.
Валасы сутоння накрываюць.
Дзень. Аблокі цемру дарываюць.
Узоры - прорвы невідушчых воч...
Толькі? Дбаў аб тым: у голаў
Брыдзе дакор, цяпла абрыс! -
Шаты поўдня, спякотны кіпарыс! -
Пякотнае вадой, на млын, наўкола.
Донцаў зірк! - спадкаемцы адтуль!
Пыхне прамень. І прамень слугуе?
Гукам арфы арфу зноў сілкуе,
Майстраваць збіраецца... І стуль
Думка шугае, - таямніц памкненне.
У ланцугах праедуць скразнякі...
Сам-насам... Любіш? - двайнікі!!!
Сыходзіш - зерне сталася насеннем.