А у;се ж былi выходныя. Цёплае, але не спякотнае солнца абудзiла Райнiса, ён заварушыу; рысамi твару, акiнуу; пакой у якiм у;жо знаходзiлася Абэля.Мабыць дачка яшчэ спала. А
Абэля у;жо была прыгатаваная, на твары ляжалi две чырвоныя роу;ныя, стужкi, як быццам парцалянавая сядзела яна.. Райнiс адштурхнуу; ад
сябе коу;дру, i з нейкай назолай прамовiу; -Калi ты ужо паспела узняцца...
Абэля нiчога не прамовiла. Але назiрала , Райнiс апрануу; прыгожы фанабэрысты халат фiялетавага колеру. Жанчаны адмецiла пра сябе,
высокi рост i фiгуру Райнiса , здаецца
на iм не было нiчога лiшняга, скура i
мышцы.
На выходных Райнiс хваляу;ся i думау; пра паркет , як яго пакладуць.
У;се некаму тэлефанавау; . Мабыць яму не было супакою. Чамусьцi Абэлi гэта халат быу; недаспадобы, ён занандты, быу; яркiм , i як Райнiс бегау; па пакоях , у яе iшла ходырам галава...Дау;но прачнулася дачка. Пасля сняданку. Яны збiралiся, глядзець фiльм, камедыю, Але Райнiс не мог сядзець спакойна, Абэля зрабiла заувагу, што на выходных ён не можа спакойна пасядзець дзве гадзiны паглядзець фiльм з сям'ей. Райнiс змоук пасадзiу;шы ласку на каленi...