Хлопцы селi у; Машыну. Ехаць было , як сказау; вадзiтель нядоу;га гадзiну . Навогул iх было пять чалавек. Алесь Глебчык сядзеу; , каля вакна. I глядзеу; як праляталi мiма дрэвы, крамы, дзесьцi свае дамы ... I яму задавался, што у сваiм доме жыць лягчэй , хоць мабыць i працы болей.
Але ж ён рамонтнiк. Калi дык , што не так адрамантуе.Ды i Для душы лягчэй... А як заходзiу; у сваю кватэры, дык лажыу;ся i ляжау; i нiчога рабiць не хацеу;. А мабыць не звыкся. А нават з гэтага дома нiкога не ведау;. Можа гэта рыса характара не разнаёмiу;ся.
Побач ехалi тлусты Яуген, Грышка,
Сазон , Палiкарп. Хлопцы ужо былi пад сорак , толькi Яуген ужо пад пяцьдзесят. А ён маладзей за у;сiх, Але ехау;; спакойна бо ужо iх ведау;. Нават Яуген да сябе на день народжання запрашау;.
Што сказаць быу; добры дзень , свяцiла сонца , i было спакойна i неяк весела на душы...Задавался час будзе цягнуцца доуга i прыемна.
Калi выйшлi , то убычылi невялiчкi будынак, дзе на парозе смалiу; дэлiкатна цыгарэту Райнic....