Хельга чула, як хлопцы размау;ляюць памiж сабой. Часам яны брахалiся, бо
трэба было , абгаварыць , тое што i як яны будуць рабiць. Райнiс з Хельгай сядзелi адзiн супраць аднаго, яна чакала часу, бо засталося пау;гадзiны
каб iсцi. Зараз чамусьцi твар Хельгi
здавау;ся больш вялiзным, нават там дзесьцi унутры ручаiнамi бягуць слёзы, чамусьцi ён уявiу; яе не у гэтым сiняга колеру халаце, а у; блузцы з карункамi. А у Хельгi была такая але не зау;седы апранала яе. Райнic вырашыу; правeтрыць пакой, бо думау;, што Хельга сядзiць з
такiм напружаным тварам, бо ёй не хапае паветры.
Але але яна слухала, як бы нешта намагалася пачуць, як быццам кропля света засвяцiлася у яе сэрдцы. Але нават не могла нiчога пачуць нiчога, акрамя гутаркi ды брэхау;.
Райнiс сядзеу; склау;шы рукi, часам бiу; канцамi пальцау; па стале.
Але як быццам у;рау;новывала у;се рабочая атмосфера, якая прыйшла разам з хлопцамi.
З нейкiм сумам Хельга завязала свае валасы, якiя у;се ж выбiвалiся з пад гумкi , бо былi непаслухмянымi. I пачала збiрацца...
Райнiс адчувау; пасля яе адыхода сябе поу;ным гаспадаром i мог круху расслабiцца у; сваiм крэсле...