Алесь не смаліу; цыгарэты. Але выйшау; з Райнісам, пастаяць на ганку. Побач былі ліхтары і дрэвы.
Спачатку Райніс стаяу; моу;чкі , бо што здаецца казаць калі у;сё адно і то е ж , жонка , дзеці, праца і у;се як па кругу.
Толькі час ідзе. У вакне было відна як Хельга цёрла пыл...
Потым неяк сама па сабе, пайшла размова. Заззяу; вагонь цыгарэты. Алесь Глебчык, за у;весь гэты час, не мог сябе нікуда падзець. Райнiс пачау; гаварыць пра жонку і дачку то быу; задаволены, то незадаволены.
Алесь Глебчык гаварыу; пра сябе пра то як жыве, што жыве адзін, пра бацьку, маці , на што жыве, бо у;жо калі людзі больш сталыя ,Яны гавораць пра у;сё аднолькавае.
Перед Райнісам стаяу; белакуры хлопец з блакітнымі вачамі, нядрэнна складзены з гарэзлівымі вачамі і мабыць з чуллівай душой...
Райнiс дакурыу; цыгарэту і пайшоу; на сваей месца , прапусціу;шы Глебчыка, наперад.
Зноу; павялася праца. Скрыгатала , шыпела, шаркала. Хельга сядзела напружанная бо , гукі былі не самый прыемныя, выпіла шклянку вады. Раптам Райніс надавау; ёй на зау;тра шмат мелкай працы. Хельга паменяла воду у; кветках. Зняла свой халат і адправілася, дадому . Мабыць яе душа крыху заспакоілася.
Усё былі заняты працай , а то што здалося, мабыць здалося, я зноу; у; сваіх ляцела да адзінага каханка.