У Хельгi былі чорныя валасы , не прамыя , яны спавіваліся у кудзеркі. Яшчэ адна раніца, яшчэ адна кропля часу... І пад вадой яны таксама не хацелі распрамляцца. Хельга стаяла перад люстэркам у чорным халаціку, які як бы ахінаў яе, і аберагаў яе белую скуру. Нават яна не любіла плаваць і загараць , праўда яна разумела , што часам гэта патрэбна , как адчуваць сябе здаровай. Але былі ў жыцці турботы і клопаты, ці можна так легка ўзняцца ў жыцці як белая птушка. А ей часам хацелася свабоды. Не такой , што хачу то раблю, не проста адчуць легкасць.
У руках яна трымала расчоску, пасля таго як прайшлася па непаслухмянным валасам, ўсё ж у яе атрымалася іх прывесці у нейкі парадак, можа дзесьці Хельга мабыць і выглядала шыкоўна, але яна разумела, што адзене працоўны халат і адчуцці будуць іншымі...
Галіна Брачыславаўна пазвала дачку каб та села перакусіць з ёй , як бы прыкмеціць гэты ранак.
Ў Галіны Брачыславаўны былі сівыя валасы блакітныя вочы, зараз ад нейкай настальгіі Хельга думала чым яна падобна да маці.. Ды жыццё гэта шэраг бясконцых разваг, здаецца розум ўсе нешта шукае, нешта трызніць, здавалася , думкі простыя а раптам у іх глыбіня...І зараз хоць і Хельга ўжо пабывала і замужам і дзіцяці ёсць , а ўсе ж саромелася гаварыць пра нейкія рэчы. Не то каб яна адчувала сябе падлеткам, але ёй здавалася , што некаторыя рэчы гавораць толькі старыя....
Вочы сапраўды як бы , што ўзяла прырода ў маці. Ей хацелася спытаць ці была яна такой стрыманай ў маладосці. Але ж падумалася, ну што яе маці не жыла жыцця. Мабыць яе арганізму трэба больш перадыху...
Хутка Хельга паснедала і была толькі чутна як зычыніліся дзверы....