Хельга хоць і спяшалася але пайшла да маленькага возера, што было непадалеку у; іх невялікім горадзе...Рос Асот. Канечне там дзе жыла Хельга не была вёска і мегаполіс ...Але у;се ж гэта месца пачынала буйнець , можа не так у;жо развівацца, але у;се ж адкрываліся новыя крамы, мабыць выглядалі лепей. А далей яна не хацела думаць,
яна разумела, што яе жыццё чымсьці адрозніваецца ад гэтай дынамікі, не была яна прафесарам або бізнесмэнам па душы, але у яе была індывідуальнасць, ці улічвае гэта час...
Яна глядзела у ваду, вось Райнісу ж
далося неяк вылезці з вёскі, а яна гарадская і як бы то бездапаможная, але яна яшчэ маладая...Сілы есць , але божухна яна ні колі не разумела дзяучат, якія уступаюць у;шлюб з -за грошай, але разумела, што гэты дзяучыны, другой натуры, але часам Хельга задумвалася, чаго шукае яе душа, чаму у яе есць месца цяжару і задуменнасці, але ж і вочы бачаць жыццё...А у ім звычныя казкі з тым пылам , які яна церла увесь час, ужо маці старая, дай бог каб ад яе не прыбавілася турбот...Але гэта ж будзе яе плён. Трэба будзе глядзець і малое і старое...А так маці хоць не ускочыць , але і поліу;кі зробіць і з мяса , што-небудзь прыгатуе...
Яна стаяла ля бярозы. Хвалі набрынялі і быццам рэха ахутвала іх,
праз ваду было відаць- чорныя валасы цалкам , постаць Хельгі, срэбны ланцужок; гэта Хельга была прывідам русалкай з невялікага возера, на плячэ якой знаходзілася зяленая і сіняя ціна...
Яна цягнула яе у возера, каб та крыху абдалася срэбнай вадой, яна
хацела каб Хельга забыла усе турботы. Тая абдала рукі і ногі і адчула сябе лягчэй...
У небе закрычалі птушкі, Хельга зразумела, што трэба ісці ...