Ен зайшоў ў кабінет , крыху запазніўся. Хельга ўжо цёрла пыл. Паперы ажно перавярнуліся ад яго ўваходу. Больш за ўсе Хельга не любіла гэты час, калі Райніс вось такі
яго не магчыма ўняць. Калі Хельга была больш жартаўлівай і больш як гэта гаворыцца жыццевай, дык яна б пажартавала, але не той сок быў у яе жылах. Яна насцярожана прыбіралася , часам яна хацела спытаць ў яго пра жонку яго, ілі хацела паглядзець ўскрайчыкам вока. Бо ніколі яна нават не прыходзіла, нават не тэлефанавала, можа яна стала б яе сяброўкай, але гэта была такая больш дэлікатная думка.
Хельга выйшла туды дзе працавалі хлопцы, і пачала дапамагаць прыбіраць ім каб убраць смецце. Праз дзесяць хвілін прыйшоў Райніс
і пачаў фанабэрыцца, і хацеў паказаць які ён добры кавалер і схапіў Хельгу за талію. Хельга ледзь не абамлела, хацела ўдарыць анучай Райніса, Алесь паспеў і адштурхнуў таго, наступіла хвіліна маўчання, твар
Хельгі пачырванеў , яна моўчкі дзякавала вачамі Алесю а потым выйшла ў прыбіральню.
Райніс выйшаў таксама , але адправіўся да сябе.