Мядовая атава - трава.
А над пагоркамі крыжы...
Маліннік спелы на мяжы;
Мармура галава,
З усмешкай, азірае вочы -
І прагну я жыцця - ахвочы!
Наноў пакутваць ці курэць.
Мо шпарка адцвітаць, старэць,
Пачуты каля смерці:
Пыл час тут здолеў сцерці, -
Ні думак слаўных, ні падзей,
Ні твараў выбітных людзей,
Якія іншых сілкавалі,
А целам пругкім клалі дух!..
Скрозь камяні; бачу рух
Кветак сініх і вады...
Няма больш вэрхалу язды
Ля прыдарожнае б я д ы.
І хіба - штучнасці вянок:
Ён пазірае: на рышток.
Ніякавее ці гніе.
Пархнее следам штучнасць!
Здаўна прымуленая "лучнасць".
Не стужкі - памяці радство!
У іншым прыйдзе хараство...
Бо ганьба точыць і Сусвет.
Каб распагодзіць мёртвых свет.