Райніс сядзеу моучкі, Абеля была крыху здіулена , што ён сама цішыня. Ёй хацелася спытаць , чаму ен такі сення сур'ёзны здавалася у яго брыво вылезе ад напругі. Нават Райніс бы смешны ў такім становішчы, яго маладосць і так сказаць паджарасць, стромкасць , аніяк не пасавалі гэтай манеры. Абеля нахінулася пацалаваць яго, крануць валасы, але пасля гэтага ен нешта забурчэў. Абеля пасля стала прыбіраць пыл.
-Яна пачала пытаць Райніса, як ты сябе адчуваешь, можа у цябе , што баліць, ці можа што хочаш..
-Што у мяне можа балець-забурчэў, ен а потым як бы змяніў гнеў на міласць, за вакном цёпла і хороша, просто у мяне няма настрою, мабыць ўзняўся не з таго месца, як бы намагаўся ён жартаваць.
- Ведаешь можа нам адпачнуць -сказала Абеля, ты прыезжаешь з работы , а потым кудысьці , едзешь,
то скачаш як мяч па пакоях, возьмем дачку і выберымся на маленькі пікнік. Возьмем ежы, ёсць жа, што ўзять . А то сядзім ў гэтых пакоях, як зашытыя на ніткі, мне часам здаецца , што я як лялька , якой кіруешь ты , але яшчэ і жыцце. Падышам свежым паветрам.
Хоць і Райніс вырас ў веске, яму хацелася пайсці ў бар, вось там яму падабалася сядзець і думаць няма, што.
Як небудзь-адказаў ён.