Потеряла Россия
в России
Россию.
Она ищет себя,
как иголку в стогу,
как слепая старуха,
бессмысленно руки раскинув,
с причитаньями ищет
буренку свою на лугу.
Мы сжигали иконы свои.
Мы не верили собственным книгам.
Мы умели сражаться лишь с пришлой бедой.
Неужели не выжили мы
лишь под собственным игом,
сами став для себя
хуже, чем чужеземной ордой?
Неужели нам жить суждено
то в маниловском, молью побитом халате,
то в тулупчике заячьем драном
с плеча Пугача?
Неужели припадочность —
это и есть наш характер,
то припадки гордыни,
то самооплева —
и все сгоряча?
Медный бунт, соляной и картофельный —
это как сон безопасный.
Бунт сплошной —
вот что Кремль сотрясает сегодня,
как будто прибой.
Неужели единственный русский наш
выбор злосчастный —
это или опричнина
или разбой?
Самозванство сплошное.
Сплошные вокруг атаманы.
Мы запутались,
чьи имена и знамена несем,
и такие туманы в башках на Руси,
растуманы,
что неправы все сразу,
и все виноваты во всем.
Мы в туманах таких
по колено в крови набродились.
Хватит, Боже, наказывать нас.
Ты нас лучше прости,
пожалей.
Неужели мы вымерли?
Или еще не родились?
Мы рождаемся снова,
а снова рождаться — еще тяжелей.
***
Страціла Расія ў Расіі Расію
Страціла Расія
ў Расіі
Расію.
Яна шукае сябе,
як іголку ў стогу,
як сляпая старая,
бессэнсоўна рукі раскінуўшы,
з лямантам шукае
стада на лугу.
Мы спальвалі абразы свае.
Мы не верылі ўласным кнігам.
Мы ўмелі ваяваць толькі з прышлай бядой.
Няўжо не выжылі мы
толькі пад уласнай няволяй,
самі стаўшы для сябе
горш, чым чужацкай ардой?
Няўжо нам жыць наканавана
то ў манілаўскім моллю пабітым халаце,
то ў кажушку заячым драным
з пляча Пугача?
Няўжо непрытульнасць —
гэта ёсць наш характар,
то прыпадкі ганарыстасці,
то самаабраза—
і ўсё з гарачкі?
Медны бунт, саляны і бульбяны —
гэта як сон бяспечны.
Бунт суцэльнай —
вось што Крэмль скалынае сёння,
як быццам прыбой.
Няўжо адзіны рускі наш
выбар бяздольны —
гэта ці апрыччына
ці разбой?
Самазванства суцэльнае.
Суцэльныя вакол атаманы.
Мы заблыталіся,
чые імёны і сцягі нясём,
і такія туманы ў бошках на Русі,
растуманы,
што няправыя ўсе адразу,
і ўсе вінаватыя ва ўсім.
Мы ў туманах такіх
па калена ў крыві наблукаліся.
Хопіць, Божа, караць нас.
Ты нас лепш прабач,
пашкадуй.
Няўжо мы змерлі?
Ці яшчэ не нарадзіліся?
Мы нараджаемся зноў,
а зноў нараджацца — яшчэ цяжэй.
Перевёл Максим Троянович