Гронкі запалу абвівалі нашы целы.
Падбіраліся да горла...
Але, яны, напэўна і ўсё ж,
не паспелі нас прыдушыць.
Засохлі.
І струпамі скаціліся ў несвядомасць...
Быццам і не было.
Не было, нічога, ніколі, ніколі!
Нічога!!!
Звініць, дзень і ў ноч, у галаве.
Гэта самасвядомасць маё,
брэша мне ж, прыблудным ваўком.
Зубамі, на ледзь-ледзь, прахапляе сэрца.
Каб выжыў.