І зноў стогн, як ускрык...
Як каменем, ляціць яна на зямлю паміраць, раздробленая птушка...
І шчэрыцца прымат.
І удыхае
разадзьмутым носам, пораху пары.
Пішу, вось...
Гэты тэкст.
Так салодка складаецца і ён,
пад зжор курынай ножкі,
засмажанай да хрумсткай, да скарынкі.