А ў садзе трава някошана,
Крапіва каля плоту, палын...
І стаю, нібы госць няпрошаны,
Ля бацькоўскае хаты адзін.
І ніхто не сустрэне ля весніцаў,
Прывітальных не выкажа слоў.
Светлы сум у душы памесціцца --
Успаміны ўваскрэснуць зноў.
Цёплы ветрык да твару прытуліцца, --
Сівізну асцярожна кране...
І з дзяцінства знаёмая вуліца,
Стала, быццам, чужой для мяне.
На пагост, што слязой зацярушаны,
Накірую памалу свой крок...
Ад магілы бацькоў голас узрушаны:
-- Мы чакалі цябе, сынок!..