Разрываючы куст на сабе бы сіло,
Маргарыціных вуснаў штрыха лілавей,
Гарачэй, чым вачэй Маргарыты бялок,
Панаваў, біўся, шчоўкаў і ззяў салавей.
Ён як водар ад траў узлятаў. Срэбрам рос
Ачумелых дажджоў між чаромхі вісеў.
Адурманьваў кару. У твар дыхаў і нос
Казытаў. Заставаўся вісець на касе.
Як па вейках, уражанай цудам, рукой
Маргарыта вяла з марай аб серабры,
Падалося: пад каскай галін, як страхой
Амазонка знясілена ўпала ў бары.
Ён трымаў у руках тыльны бок галавы
І руку, а другую паклала, дзе лёг,
Дзе засеў, дзе завіс яе шлем ценявы,
Разрываючы куст на сабе бы сіло.
10.02.2024 Ядвіга Доўнар-Кур'яновіч
Оригинал:
Маргарита. Б. Пастернак
Разрывая кусты на себе, как силок,
Маргаритиных стиснутых губ лиловей,
Горячей, чем глазной Маргаритин белок,
Бился, щелкал, царил и сиял соловей.
Он как запах от трав исходил. Он как ртуть
Очумелых дождей меж черемух висел.
Он кору одурял. Задыхаясь, ко рту
Подступал. Оставался висеть на косе.
И когда, изумленной рукой проводя
По глазам, Маргарита влеклась к серебру,
То казалось, под каской ветвей и дождя
Повалилась без сил амазонка в бору.
И затылок с рукою в руке у него,
А другую назад заломила, где лег,
Где застрял, где повис ее шлем теневой,
Разрывая кусты на себе, как силок.
1919