Падыйшла я да прыпынку
І смуцілася здалля,
Бо ўбачыла дзяўчынку,
Што блукала сярод дня.
Яна клікала кагосці,
Лямант быў аж да нябёс,
Толькі я не разумела,
Што тут з ёю адбылось.
А яна тут-заблудзілась
І адстала ад бацькоў,
Супакоіўшы дзяўчынку,
Адвяла яе дамоў…
Там яе усе шукалі
І былі ў такой журбе,
Але ўбачыўшы дзяўчынку,
Раптам - сбегліся усе.
Колькі радасці было,
Нібы сонейка ўзыйшло!
А дзяўчынка ўсім казала:
“Я ад жаху так дрыжала…”