Ну вось пачынаецца новы дзень , а у;жо не хацелася бачыць Райніса і анікога, той будзе лепятаць.Ужо і весялосці няма, як ад першай сустрэчы. Яму ніякага сэнса няма ,што ен будзе ганарыцца сваімі рэчамі. Нават у; Алеся машыны не было . Ен хадзіу; праз лясок, ды з працоу;нымі на ау;тобусе .
Часам колькі не глядзеу; Алесь на людзей, яны здаваліся яму такі ж не знаёмымі. Лепей пайсці куды-небудзь паслухаць ручаіны...
Але ж час блытау;ся , станавіу;ся рау;наважным...Як дзесьці былі шалі у;нутры і у; іх яшчэ хапала вагі...Блішчэла ранняя сонейка і птушка тое , се;е спявала. На душы станавілася больш лагадней...
Ну хто той Райніс, хто ён яму сэрца ж тут не пры чым. Штосьці ён спытае, той адкажа. І у;се і гара з плеч.
На двары у;жо прасохла адежа , легкі ветрык калыхау; кашулю, якую ен пасцірау;, ён атрахнуу; яе .Ну вось дзень пачынаецца з сваімі умоу;насцямі.
Ен пойдзе яшчэ будзе цёмна, а потым прасвятлее...