И день и ночь звонят колокола,
Тревожа память многих лет на сердце.
То ангелов молитва унесла
Детей на небо, а душа бессмертна.
Кем стали б, если выросли б они!?
Учителя, врачи или поэты...
Сгорели как птенцы в огне войны.
Без них до звёзд вздымалися ракеты.
75. И столько лет назад
Не стало их на этом белом свете.
Пускай колокола всегда звонят,
Чтоб пламени войны не знали дети!
Чтоб варварам отпор мы дать могли,
Лишь нужно будет: мы и днём и ночью.
Весну несут на крыльях журавли,
Цветут пролески, словно деток очи.
Оригинал:
І дзень, і ноч звіняць калакалы,
трывожаць памяць праз гады ў сэрцы.
Анёлы ў неба дзетак ўзняслі -
не падуласны душы толькі смерці.
Кім сталі б, калі б выраслі яны?!
Настаўнікі, ці дактары, паэты...
Згарэлі птушкамі у полымі вайны,
без іх да зорак паднялісь ракеты.
Усіх аж -75, і столькі ж год назад
не стала іх на гэтым белым свеце.
Няхай заўжды калакалы звіняць,
каб полымя вайны не зналі дзеці!
Каб варварам адпор мы даць змаглі,
калі спатрэбіцца: і днём, і ўночы.
Вясну нясуць на крылах журавы,
цвітуць пралескі, нібы дзетак вочы.