Мабыць цеплыня надворья спяшчоцила Алеся Глебчыка, ен пайшоу; у; горад , прайсціся па крамам. Надыхала зяленае лісце , дрэу; якія стаялі адзін за адным было солнца.
Зайшоу; на кірмаш каб купіць кавалачак мяса. Паглядзець на кошты, можа абраць адзенне.
Адчувау;ся павольны рух, ружы якія стаяли у вазах напродаж надавалі паху, яны выглядалі шыкоу;на ружы, вальготна хрызантэмы.
Маладосць ззяла у яго вачах, нібыто яго вочы былі ручаіны, у якіх гарэла натхненна неба. Цела была жывым і жвавым.
Купіу; таго сяго кавалачак, мяса , агародніны, гарбаты чорнац і нейкага трау;я. Прыйшоу;шы заварыу; гэтыя дары прыроды, у шклянцы было бачна як бегала пад струменем вады сінія валошка. І сапрау;ды ен быу; вельмі смачны , зашмат водару у адрозненні ад простай гарбыты і насычаны...
Прылёг , мабыць я яго быу; адгул. Дзень каб крыху адпачыць , каб паспаць . Але ен успомніу; , што прыдбау; сабе спартыу;ныя штаны. Памерыу; яшчэ раз. Сядзелі добра. Чорныя з белымі рысамі.
У;сё цяпер было можна адпачыць.
Ян руку закінуу; за галаву, яшчэ адчувау;ся водар прыемнай гарбыты з валошкай. Вочы забыліся.
Яму зноу;ку прысніу;ся рыцар. Але на руцэ яго сядзела птушка, ен гладзіу; яе па перьям і глядзеу; кудысьці за сонца.