Праца падыходзіла ўжо да канца. У кабінеце Райніса ляжаў новы паркет, ен ажно зіхацеў. Усялякія дурыкі на хвіліну выйшлі з яго галавы, вось яно аднаўленне, душа яго ажно прадыхнула, а сам ён не верыу вачам
Што ж былі цеплыя дзянькі і неяк усе пайшло самаходам. Алесь Глебчык насцярожана пасябраваў з Райнісам. Хочацца сказаць маладосць прагне мабыць ці то рамантыкі, ці то разкошы. Не сказаць каб Райніс быу энцыклапедыяй жыцця,ці то ідеалам, але ж мабыць
у кожнага мабыць есць свае і эстэтычныя патрэбы.
Хельга таксама была ў турботах, бо пасля рамонту, трэба было дапамагаць, а яна не хацела сустракацца вачамі з Райнісам. Ну ён таксама не стаў націскаць на яе болей. Бо ўсе ж да чуллівасці і ў таго былі нейкія прынцыпы. Пакуль што ён трымаўся мяжы. Мяжы каля дяжы.
Аднойчы Райніс запрасіў Глебчыка да сябе пазнаёміў з жонкай і дачкой.
Калі пазнаёміў то пажартаваў. Што калі ў таго будуць дзеці і хлопчык, то яна будзе нявестай. На што Глебчык, толькі гмыкнуў, і дужа не прымаў жарт на сябе, а там было не зразумела, што і як бо зжыўся ен ў сваіх ладах старана.
Што дрэннага калі чалавеку ладзіць і сонца, і неба і глеба, хоць і есць у кожнага свае непрыемнасці. Можа як
зацішная кветка была яго душа.
Далей яны размаўлялі Абеля даўно не прынімаючы гасцёў, намагалася дэлікатна спрасіць, або працягнуць размову. Як бы пялестка якая чымсьці вылучаецца колерам, быў гэты дзень для Алеся, дзесьці ен і чырванеў, але ж час прайшоў як кібітцы.