ВИЛЛЕМ ГОДСХАЛК ВАН ФОККЕНБРОХ
(1640-1670)
***
Себя, о Клоримен, счастливым я почту,
Чуть снизойдёте вы,– и тут же, в миг единый,
Я становлюсь такой разнузданной скотиной,
Что уж помилуйте меня за прямоту.
О да, выходит так: лишь низкому скоту
Не станет женский пол перечить с кислой миной;
Не сам Юпитер ли, коль представал мужчиной,
Отказом обречён бывал на срамоту?
Приявши лучшее из множества обличий,
Европу он украл, облекшись плотью бычьей,
И к Леде лебедем подъехал неспроста,–
Для мужа способ сей хорош, как и для бога:
Тот сердце женщины смягчить сумеет много,
Кто к ней заявится в обличии скота.
WILLEM GODSCHALK VA FOCQUEENBROCH
(1640-1670)
***
Hoe zou ik ooit uw gunst, o schone Clorimen,
Verwerven kunnen, daar ik ben een mens geboren
En daar het schijnt dat gij een minnaar hebt verkoren,
Die door zijn beestigheid bezit uw hart alleen.
Ach, nu bevind ik dat een beest en anders geen
Het vrouwelijk geslacht slechts kan tot min bekoren
En dat mijnheer Jupijn daarom al lang te voren
Zelfs met zijn godheid liep zo menig blauwe scheen.
Weshalve hij daarom in ‘t end, na beter leren,
Zichzelfs om Leda heeft bedost met zwaneveren
En vrouw Europa heeft ontschaakt in stierse schijn.
Een teken dat noch mens, noch godheid iet kan winnen,
Maar dat men, om zich van een vrouw te doen beminnen,
Niet anders en behoeft dan slechts een beest te zijn.