ВИЛЛЕМ ГОДСХАЛК ВАН ФОККЕНБРОХ
(1640-1670)
К КЛОРИМЕНЕ
Когда – вы помните – являлась мне охота
Твердить вам, что без вас моя душа мертва,
Когда не ведал я иного божества
Помимо вас одной, да разве что Эрота,–
Когда владела мной всего одна забота –
Вложить свою любовь в изящные слова,
Когда тончайшие сплетали кружева
Перо прозаика и стилос рифмоплёта,–
Тогда, толику слёз излив из ясных глаз,
Довольно многого я смел просить у вас,
Любовь казалась вам достаточной причиной.
О Клоримен, я вам покаюсь всей душой,
Не смея умолчать, как подлинный мужчина:
Я дурой вас считал, притом весьма большой.
WILLEM GODSCHALK VAN FOCQUENBROCH
(1640-1670)
AAN KLORIMENE
Toen u myn zuchten steets myn liefde kwamen melden,
Die ik herkomstig zwoer uit uw volmaakt gezicht;
Toen ik geen doheid had dan u en 't minnewicht,
Die ik tot Afgoôn van myn ziel en zinnen stelde.
Toen ik in proos, en vaars uw groote glans vertelde,
Die ik veel schoonder vond dan 't hemels zonnelicht.
Toen my de weêdom van een doodelyke schicht,
Gelyk gy denken moogt, met duizent pynen kwelde.
Ja, toen myn tranen, als getuigen van myn smart,
Verzelschapt met een tal van zuchten uit myn hart,
U scheenen 't aldermeest myn liefde uit te leggen.
Toen deed ik, Klorimeen, al even eens als nu,
Dat (om u in 't end de waarheid op te zeggen)
Ik lachte in myn geest, en schoer de gek met u.