ВИЛЛЕМ ГОДСХАЛК ВАН ФОККЕНБРОХ
(1640-1670)
***
Предположить, что мной благой удел заслужен,
Что ночь души моей – зарёй освещена,
Что в карточной игре с темна и до темна
Выигрываю я дукатов сотни дюжин;
Понять, что кошелёк деньгами перегружен,
Что кредиторам я долги вернул сполна,
Что много в погребе французского вина
И можно звать друзей, когда хочу, на ужин;
Спешить, как некогда, побыть наедине
С божественной Климен, не изменявшей мне,–
О чём по временам я думаю со вздохом,–
Иль, благосклонности добившись у Катрин,
Забыться в радости хотя на миг один –
Вот всё, чего вовек не будет с Фоккенброхом.
WILLEM GODSCHALK VAN FOCQUENBROCH
(1640-1670)
***
Te dencken dat in 't endt mijn staet eens sal verkeeren,
En dat ik eyndelijck eens sal geluckigh zijn,
Te hoopen dat in 't ent een heldre Sonne schijn,
De nacht van mijn verdriet eens uyt mijn ziel sal weeren.
Tesien dat in mijn beurs de duyten wat vermeeren,
En dat ick daeghlijcks win, ducaeten by 't dosijn;
Te hebben kelders vol van damp, en rensche wijn,
Om, als 't my wel gevalt, mijm vrinden te tracteeren.
Noch eens een wintertjen, ghelijck als de voorleen,
Te slyten vol van vreugt in d'armen van Climeen,
Wiens onstantvastigheydt my nu een wijl doet treuren.
Of in haer plaets, op nieuws te vinden by Catrijn,
Een gunst, en een Genot, dat 't eerst gelijck magh zijn,
Dat ist, dat meester Fock misschien nooyt sal gebeuren.