Поет в пожухлых листьях осень,
Лес золотисто-ржавый, слякоть,
И смерть еще живые косит
Цветы; как сердцу не заплакать,
Когда то волшебство, что пряли
Дни лета, достается смерти?
Цветы – чтоб увядать в печали,
Сердца – чтобы любить всем сердцем.
А время чуть волочит ноги...
Что в этом мире неизменней?
Любовь – страданье и тревога,
Предчувствие тоски осенней.
И хоть горит соцветьем пышным,
Ей осенью не отогреться.
Цветы – чтоб умирать неслышно,
Сердца – чтобы любить всем сердцем.
Скитанья – горьких листьев участь,
И осень плачет в желтых кронах.
Зачем любовь мечтает, мучась,
За счастьем протянуть ладони,
Но вдруг одергивает руки,
Как пред захлопнувшейся дверцей?
Цветы – чтоб умирать от муки,
Сердца – чтобы любить всем сердцем.
Приходит осень смертью лета.
Неисполнимостью желаний
Живет любовь. Цветок без света,
Любовь живет лишь умираньем!
И счастье мстит себе жестоко
За хрупкость собственных соцветий.
Цветы – чтоб умирать до срока,
Сердца – чтобы любить всем сердцем.
Не задержать и на мгновенье
Мгновений счастья сердцу – тщетно!
И месяц смотрит в восхищенье,
Как осень листья сыплет щедро.
И дар, нас радуя, пугает
Еще сильнее: в сердце тлеют
Тоска и боль: ведь мы теряем
Все то, что нам всего роднее...
Trwoga miłości. Leopold Staff.
Kiedy jesień w zżółkłych liściach śpiewa,
Gdy złocista las skrywa ordzewa,
Kiedy kwiaty ostatnie śmierć kosi,
Któreż serce od łez się wyprosi,
Kiedy widzi, że czar, który przędły
Dni lipcowe, przygasa zmartwiały?
Kwiaty na to są, ażeby więdły,
Ale serca są, aby kochały.
Z wolna czas kroczy, noga za nogą…
Cóż na świecie jest, czego nie zmieni?
Żywa miłość jest lękiem i trwogą,
I przeczuciem niechybnej jesieni.
Chociaż płonie purpurową pychą,
Widzi siostrę w jesieni omdlałej.
Kwiaty na to są, by więdły cicho,
Ale serca są, aby kochały.
Kiedy jesień w żółtych drzewach płacze,
Kiedy wiatr miecie liście tułacze,
Czemuż miłość pragnąca w trwóg męce
Jutru szczęścia swego podać ręce,
Nagle cofa dłonie, jakby wrótnię
Zatrzaśniętą jej oczy ujrzały?
Kwiaty na to są, by więdły smutnie,
Ale serca są, aby kochały.
Jesień żyje tym, że kona lato…
Miłość spełnia się tęsknot utratą:
Kwiat się własnej gałęzi wypiera!
Miłość żyje, ach, tym, że umiera!
Szczęście mści się na sobie boleśnie,
Że niewieczne jest, jak kwiat nietrwały.
Kwiaty na to są, by więdły wcześnie,
Ale serca są, aby kochały.
Że też serce przynajmniej nie chłonie
Chwil ulotnych, w których zachwyt płonie,
Lecz cud widząc złotego miesiąca,
Liść ostatni przeczuciem z drzew strąca.
Ach, bo zdobycz mniej cieszy, niż rani
Pewność straty. Nikt jej nie przepłaci
Nazbyt łzami, co giną w otchłani.
Bo najmilsze jest to, co się traci…