Заўжды прыходзіў да царквы
Як адчыняліся вароты
Сляпак схуднелы,ледзь жывы
Ад смагі,голада,спякоты.
Кавалка хлеба ён чакаў.
І позірк быў жывой пакутай.
І нехта каменя паклаў
Яму у руку працягнуту.
Так прагнуў вусны я твае
З надзеяй, слёзамі,журбою.
Вось так пачуцці ўсе мае
Навек падмануты табою.