Калi сэрца напоўнiцца сумам
I жыцце будзе неўмагату,
Аб прыродзе раз iншы падумай,
Як яна расквiтае ў вясну.
Ты адчуешь, як пахне паветра
I як хмаркi па небу бягуць,
I на полi ад подыху ветра
Збажына залатая гудзiць
А калi ты iдзеш по дарозе
I ў вочы б’е сонца прамень,
Адпачнi пад касматай бярозай,
Нахадзiўся ты мабыць за дзень.
Гоман птушак твой слых так i вабiць
Калi гучнай гурбою лятуць,
I люстэркi азер так i маняць –
Як жа хочацца гладзь варухнуць!
Дожджык поiць цяжарную землю,
Какб ёй было штосцi ражаць.
Гаспадару ён мочыць далонi,
Каб было яму што сабiраць.
На зямлi нашай мала мясцiнак,
Дзе ўачыць ты гэтае б смог,
Як i мала ў лясах тых асiнак,
Як i мала тых самых дарог…