Туляюся па хаце,
блукаю па кутах.
Малюся Боскай Маці:
“Хай луне ў сэрцы жах.”
Жах перад тым, што болей
ня гляне ў мой бок
з шэрага неба сонца.
І новы раблю крок.
Што птушкі не засьвішчуць, над дахам, у вышы;
малю я Боску Маці: “ня трэба цішыні!”
У ёй я гіну таю , і сэрца, майго, стук
павольней б’е, сьціхае-
яго ня чую гук.
Таму гучней чытаю,
чуваць ужо здалек:
малітвы гук лятае
уздоўж і папярок
Гук палятае ў хаце,
а потым у вакно.
Ён скажа Боскай Маці,
і зноў будзе сьвятло!
"Казіматы" пара ў Сямянюка
недзе ў кастрычніку 2003