То быў вялікі чалавек –
Ды з нараджэннем раз у век..
Прайшоў ен длінныя дарогі,
Не раз збіваючы парогі.
Каб Беларусь жыла, квітнела,
І памяць іншых не радзела
Аб гэтай велічнай зямлі,
Цяжар пакут якой далі
Шматлікім радасці жыцця
Такога добрага быцця...
Ен верыў у моц свайго народа,
У сілу і веліч беларускага рода,
Ва ўпартасць і стойкасць беларускіх людзей,
У мары... і выкананне сваіх надзей
Шматлікіх ен навеў на верны пуць,
Каб та зацягваючаю муць
Не здолела народ сцягнуць
У трасіну горачы і злобы
І да сябе звярнуць жалобы.
Мы не забудзем подзвіг бачны
І будзем мы заўседы ўдзячны
За талент, працу і любоў
Да родзіны сваей, дзе проліў кроў,
Каб мы і зараз шчасліва жылі
І незалежнасць зберагчы маглі!