За жыццё б нямала зведаў
Адзiнокасцi пакут,
Каб не зваў сусед суседа
Да сябе на талаку.
Павукi адны такiя –
Ў адзiноце сеткi ткуць.
Камары ж здаўна i тыя
Талакою мак таўкуць.
Крыць страху, прывесцi дровы
I дзялянку пакасiць –
Памагчы ты сам гатовы,-
Самаму смялей прасiць...
Часам лiха ў страшным гудзе
Разлiвалася ракой.
I вайну змагалi людзi,
Стаўшы дружнай талакой!
А зрабiўшы спраўна справу,
То не грэх i замачыць,
Разам з песняю на славу
За сталом паталачыць...