Вязынка – само спявае слова,
У зенiце жаўранкам звiнiць,
Рэчкай, што прадзецца адмыслова,
Як майго народу песня-нiць.
Тут i рэчка Вязынкай завецца, -
Звязвае з мiнуўшчынай сабой.
I трапечуць жаўранкамi сэрцы,
У якiх спрадвечная любоў
Да сваёй зямелькi шматпакутнай,
Што Купалу – шчодры дар – дала, -
Вязынка – на карце кропка – тут нам
Велiчнаю зоркаю ўзышла.
Вязынка – жалейкаю ўсёроўна
Грае слова шчасцем i журбой...
Вязынка, трывалай нiццю кроўнай
Беларусы звязаны з табой!