Як адтуль ён
Здалёкі
Ветру шчыры парыў!
На ўспаміне
Нялёгкі
Ўздых гарачай пары...
Сёння ў веснім бяссонні,
Як даўно не было,
Хлебадарчыя думы
Узаралі мне лоб.
Бачу поле.
Світае.
Узыходзіць пасеў.
Не мяне ўжо вітаюць
Там дарожанькі ўсе.
Як жа гэта адбіўся
Я ад іх, як ад рук? –
Ад тугі зелянее
У вачах маіх
рунь!
Як дагэтуль ніколі,
За ваколіцай год
Рвецца ў роднае поле
Жаўра сэрца майго!
1981