Ніхто не навучыў яго жыццю:
Ні бацька, і ні маці, і ні праца.
Ён рэдка аддаваўся небыццю –
Яго жыццё нібы ў балоце гразла.
Ён жыў. Ён ведаў, як жывуць паны,
Аде не ведаў душы іх і розум.
Дык некаторыя пустыя, як збаны –
Нярэдка чуў ад іх у свой бок пагрозы.
Наш Хомка жыў. Ён быў малы хлапчук,
Але за працу браўся як дарослы.
Яму, бывала, не хапала рук.
Ён быў тады хлапчынкай дамарослым.
“За што?” – ён сам сябе пытаў,
“За што, скажыце, у чым я вінаваты?”
Прайшло, як хмарка праплыла,
Як бусел праляцеў крылаты...
11.2005