Ах, гэтай цудоўнай вясноваю ночкай
Надзвычай прыгожае выйшла надвор'е!
Як толькі спусціліся прыцемкі змрочку,
Адразу ж заззялі ў нябёсах сузор'і:
У цемры блішчыць дыяментавы россып,
І вабць, і погляд сабой спакушае
Прыгожым святлом разнастайным, дзівосным,
І вочы адвесці я сілы не маю.
Узняўся павольна прыветлівы вецер,
Крыху шапаценне пры ім жа ўзнялося.
Паветрам падыхаць я маю на мэце,
Яго прахалода гаворыць мне: "Вось я. -
Цябе я ў цемры чамусь напаткала.
Напэўна, ты думаеш, зараз я знікну
(Таму што заўседы нядрэннага - мала),
І зноў застанешся з душнотай у абдымку. -
Нічога падобнага. Раю заўважыць:
Маю йшчэ ты свежасць шмат часу адчуеш,
Пакуль яе дзённы той свет не зняважыць,
Пакуль табе дрэнна, пакуль ты бядуеш.
Прымі палягчэнне, распраў крылы думак,
Адкінь бруд надзённых турбот і сумненняў,
Смакуй здавальнення душы пачастунак,
Няхай гэта будуць з найлепшых імгненні!"
У той час як паэт-цішыня свае вершы
Нашэптваць усім, хто не спіць, пачынае,
Не маюць больш сэнсу "апошні ці першы?",
І ўсё мітуслівае сэнсу не мае.