Не першая. І не першы.
Стагоддзі. У рэхах - вершы.
- Ты робіш мяне мацнейшым.
- Ты робіш мяне мацнейшай.
...А потым, на ложку сеўшы
Шукаць адказ у падстрэшшы.
Дзе той, нязвыклы, ранейшы,
Нязграбны - і самы лепшы?
Дзе тая, што на памежжы,
Загадкавая, як гейша,
Любіла яго бянтэжыць,
Па рэйках гуляла пешшу,
Ў руках кацяня прыгрэўшы
Знікала ў пастках сцежак,
А потым кідала з вежы
Два сэрцы ў прастор бязмежны?
- Ты робіш мяне мацнейшым.
- Ты робіш мяне мацнейшай.
Дзе той жартаўлівы, сьмешны?
Дзе плач, дзе той енк няўсцешны?
Дзе поўня, што ў вокны брэша,
Дзе позірк, што сталлю рэжа?
Ўсё, зрэшты, было. Ды, зрэшты,
Каханыя непазбежны.
Ня першая. І ня першы.
Стагоддзі. У рэхах - вершы.