Зусім ўжо не грэюць промні света,
Змінае восень лісце ў камячкі.
Ляціць з палёту бабінае лета,
Замест пілотаў - кроплі-павучкі.
Ляцяць яны, як быццам бы з замежжа.
Прыгледзішся: не госці, а свае.
Ідзе дзяўчына бы ў касынцы снежнай
І ў імгненне страсане яе.
І падае сапраўднае мастацтва
На тратуар, на шэры дол шашы.
І топчуць ногі незямное ткацтва,
І выдзіраюць нітачкі з душы.
А павучкі, ўдаўленыя ў землю,
Змагаюцца з парокам грамады
І па зямлі мастацтва сваё сцелюць.
Вы не заб'еце Майстра: ён жывы!