Леопольд Стафф. Над рекой

Глеб Ходорковский
       НАД РЕКОЙ.

       По обрыву шёл я над рекою,
       вдруг -стою, и в сердце стало тесно:
       в памяти на миг, совсем живое,
       Умершее счастье вдруг воскресло.

       Гасло небо золотой зарёю
       тихо умирающей погоды.
       В сумерках сидел я над рекою
       и бросал тихонько камни в воду.



       Zwirem brzegu idac ponad rzeka,
       przystanalem nagle jak przykuty.
       zmarle szczescie blysnelo wspomnieniem
       i przez setna czesc zylo minuty

       Niebo zlota dogasalo zorza
       konajancej spokojnie pogody.
       W niemym zmroku siedzialem tam dlugo
       i rzucalem kamienie do wody.