МАЛАДЗЕНЬКАЯ ВIШНЯ
Адцвiла на мяжы маладзенькая вiшня.
Пух пялёсткаў ляцiць над зямлёй.
Ты на свяце любвi будзеш госцяю лiшняй,
Бо, прабач, не цябе назаву я маёй.
Я паверыў табе, у тваю незвычайнасць.
Так хацелася мне, каб каханне змяло —
Дужай хваляй марской — дзён маiх аднастайнасць.
I прынесла любоў, супакой i святло.
Спадзяваннi мае — несур’ёзная справа,
Хоць ад iх анiякае рады няма.
На палетках разваг не узыдзе атава.
Над iржышчам трывог карагодзiць зiма.
Па жыццi пагубляў я свае спадзяваннi.
I каханне тваё я ўспрымаю як цуд,
Што асвецiць жыццё, i надзелiць трываннем,
I пазбавiць мой лёс ад нягод i пакут.