С. Вукосавлевич, Белая птица поёт... с сербского

Елена Курелла
БЕЛАЯ ПТИЦА ПОЁТ НОЧЬЮ

Она ведь белая – эта малая птица (я точно знаю),
или хотя бы с белым пером, под которым хранится
здесь, над опрокинутым небом бескрайним,
жизни ветер, что дует сквозь рёбра птицы.

Что она есть на зеркальном рисунке этом,
в парке воздушных шаров и тяжёлых голов обитая?
Белая птица явилась к нам во тьме беспросветной
и, словно перья, сон во сне расправляет.

Что она знает и что она скажет? Что будет
таить и помнить, махнув крылом (но о том не смею)
всем в одиночество ввергнутым людям,
заигравшимся жизнью, напуганным ею?

Слушаю, но не знаю, найду её где я,
благодарен, но что даёт она мне - не знаю.
Слушаю зачарованный, покуда ночь веет,
счастлив, что здесь она, а вот что она - не понимаю.


Бела птица пева ноћу

Бела jе та мала птица (слутим)
или jоj jе бело jедно перо под коjим чува
овде над небесима изврнутим
животни ветар што кроз ребра (решетке) дува.

Шта jе она у овом цртежу наопаком,
у парку балона и тешких глава?
Али бела мора бити jер дође с мраком
и сан у сну расперjава.

Шта она зна и шта каже? Шта ћути
када одмахне крилом (о том по том)
људима што су самоћи окренути
заиграни и заплашени пред животом?

Слушам jе а не знам где jе,
захвалан сам а не знам шта ми даjе.
Слушам jе зачаран док ноћ веjе,
очаjан и срећан што jе ту а не знам шта jе.