Хацелі, каб кожны
Застаўся сабою:
Ты ўзяў сабе неба,
А я сабе – мора.
І неба ў тваіх
Задрыжала далонях,
А ногі мае
Патанулі ў бяздонні.
І мы паступова
Зліліся са светам.
Ніхто і ніколі
Не ведаў пра гэта.
Нябёсаў далоні
Твае не ўтрымалі,
А хвалі – надзеяй
Няспраўджанай сталі.
Табе – гэта неба,
А мне – гэта мора,
Каб зведаць
Высока-глыбокае гора.
І мы зразумелі,
Працятыя часам:
Ці неба, ці мора, -
Галоўнае – РАЗАМ. /16.04.1997/