Ты, птушка, не мая заўжды,
Куды захочаш, лётаеш па свеце.
Пабачыш ты краіны, гарады,
Не на адным ты пабываеш фэсце.
Зіма? Збіраешся на поўдзень ты,
Дзе людзі на ілбе з чырвонай меткай,
Дзе плаваюць акулы і кіты.
Ты – у краіне райскай, дужа рэдкай...
У небе сярод дзённых, цьмяных зор
Твае я песні зноў пачую, птушка,
Нарэшце кіну хатні свой дазор
І стану змеем – каляровай стужкай...