Па-над бурнай ракой на кручы гары
У княжыцкiм замку жыу княжа стары.
У князя старога сыноу не было
I што будзе з князствам займало яго.
Была у старога дачушка адна –
Моу ведала многа, разумнай была.
Да люду з увагай , з ухмылкай заужды
I людзi з павагай заужды да княжны!
Дзяучынка – лiцвiнка, з прыдзвiння княжна.
Чыста, як расiнка,пяшчотна, страйна.
Блакiтныя вочы, як лён валасы,
Каханнем жаночым чаруюць вусты!
У княстве зарэчным жыу князь малады.
Ён лепшы, бяспрэчна, жанiх для дачкi -
Рашыу стары князь i дзяучынку аддау
За князя – жамойта, а княствы - з”ядняу.
А князь той, жамойтскi, княжну не кахау.
Як толькi цесць помер – другую ён узяу.
Княжну – жа, лiтвiнку, адвёз у манастыр,
А з паннаю новай наладзiу ён пiр!
Дзяучынка – лiцвiнка, з прыдзвiння княжна,
Лiш толькi расiнкай па твары сляза!
Блакiтныя вочы, як лён валасы –
Нявестаю божай на век стала ты!
верасень 2009