З табой сустрэлася я неяк нечакана.
Быў дождж, і кроплі лашчылі зямлю.
Быў парасон, нічога, што зламаны.
Быў ты, так шчыра закаханы ў вясну.
Вада сцякала ў люкі ланцугамі.
А людзі завіхаліся-ішлі,
Гулі аўтобусы, тралейбусы, трамваі,
І мы за імі босымі плылі.
А дождж хлястаў, змываў былыя раны.
І поўнілася радасцю душа:
Не толькі ты – асфальт быў закаханы,
Дамы, машыны і, бяспрэчна, я.