Czeslaw Milosz - Obloki

Роман Железный
Obloki, straszne moje obloki,
jak bije serce, jaki zal i smutek ziemi,
chmury, obloki biale i milczace,
patrze na was o swicie oczami lez pelnemi
i wiem, ze we mnie pycha, pozadanie
i okrucienstwo, i ziarno pogardy
dla snu martwego splataja poslanie,
a klamstwa mego najpiekniejsze farby
zakryly prawde. Wtedy spuszczam oczy
i czuje wicher, co przeze mnie wieje,
palacy, suchy. O, jakze wy straszne
jestescie, stroze swiata, obloki! Niech zasne,
niech litosciwa ogarnie mnie noc.

(Wilno, 1935)

***

Чеслав Милош
ОБЛАКА

Облака мои, страшные тучи,
сердце бьётся печалью и болью.
Облака, вы туман безглагольный,
на рассвете вас вижу сквозь слёзы.
Мне известно, что спесь, вожделенье
и жестокость, и крохи гордыни
сну извечному ложе готовят,
а неправды прекрасные краски
скрыли истину. Взор опускаю,
чую вихрь, что меня пронизает -
жгучий, терпкий, сухой. Как же страшны
облака, вы – хранители мира.
Я вернусь к тёмной ночи в объятья.


(Перевод: 2 мая 2010.)