Ода Аўдзеевай лазні
Цела абдымае жарам –
Ці то п’яны, ці цвярозы!
Ой, ты, лазня з лёгкім парам!
Ой, ты, венічак з бярозы!
І душа тут маладзее,
І распарваюцца косці…
Ходзім да дзядка Аўдзея
Мы у лазню – як у госці!
Квасу плёхне на каменне –
Пар струменем узнясецца!
Счырванееш за імгненне
І мацней заб’ецца сэрца.
Ад касцей адстане мяска,
Бы то студзень даварыўся,
Расквітнее, нібы краска,
Змаладзелая Марыся.
Ну, а потым… потым дзедка
Б’е нас венікам без жалю,
Б’е мяне, Марыську, Светку,
Сала выбівае з Галі…
На паліцы з той нагоды
Дух адзінства паміж намі –
Стогнуць дзеўкі з асалоды
Пад такімі бізунамі!
Сажалка каля ўваходу
Падаецца пэўным раем,
Мы з той лазні не выходзім,
А папросту выпадаем!
Каб крыху ахаланіцца,
Мы на дно ідзем каменнем…
Здавальнелы дзед смяецца,
Каля дзевак ходзіць пеўнем…
Ох, дзядуля, кат мой любы,
Хто ж прылюдна ўсіх цалуе!
Пападзе ад бабы Любы,
Баба Люба не даруе!
- Не-е, кабеткі, не кажыце!
Помніць Любачка і знае:
Як кахаў яе – у жыце! –
Так дагэтуль и кахаю.
І якая ж, дзеткі, свара,
І якія ж там пагрозы,
Калі лазня з лёгкім парам,
Калі венічак з бярозы!