Бур’яны
Дзе над узвышшам хмаркі ходзяць,
Дзе не арана колькі год,
Скубу я пырнік у гародзе,
Каб стаў цывільным агарод.
Уладкаваць усё патрэбна,
Таму ў мяне запал такі,
Сякерай, як заўзяты Рэмба,
Карчую нейкія пянькі.
Нямее ад напругі шыя,
Сцякае пот на бараду…
Скубу я клёнікі малыя,
Скубу палын і лебяду.
- Ах, ты ж, упартае стварэнне!-
Сварыліся са мной яны,
І ўпіраліся карэннем
З усёю сілай бур’яны.
Насеннем іх прымала глеба
І думала: “Вось, нараджу!”
Яны імкнуліся да неба,
Напіцца сонца і дажджу.
І прарасталі ў ейным целе
З вялікай прагаю жыцця…
Яно ж для нас, як пустазелле,
Зямлі – як роднае дзіця.
…Прымаеш пасынкаў, міжволі,
У градак ускапаны рад…
Даруй, зямля, мне за фасолю,
За кроп, радыску ды салат!