Істоты не забытых мараў
Прыходзяць да мяне ў думках,
Сярод паўночных цяжкіх хмараў
Шукаюць зноў яны прытулак.
Там прыгажуня, ды прымара,
Што не шкадуе цяжка жыць.
З яе праклёнаў я пачвара,
А кім я ўсе ж магу з ёй быць?
Сон мой, мая ты асабістасць,
Сум, жаль, ды мностваў барацьба…
Перада мною неабсяжнасць
Той цемры, імя ёй – журба.
Яе кахаў, кахаць і мушу:
Яна багіня мрой, прымар,
Яна забрала маю душу,
Якую праглынуў алтар…