П. Неруда. 20 сонетов о любви и одна песнь отчаяни

Глеб Ходорковский
     Даже сумерки мы потеряли.
     Нас никто не видел в тот вечер, мы держали друг друга за руки,
     когда синева ночи простёрлась над миром.

     Я видел из своего окна
     на далёких холмах торжественный праздник заката

     Порой как монета
     в моих руках загорался кусочек солнца.

     Я вспоминал тебя и сердце моё сжималось
     от той печали, по которой ты меня знаешь.

     Где же была ты?
     Среди каких людей?
     Какими словами ты говорила?
     ПОЧЕМУ ВСЯ СИЛА ЛЮБВИ ПРИХОДИТ ТОГДА
     КОГДА МНЕ ТАК ГРУСТНО, А ТЫ ТАК ДАЛЁКО?

     Упала книга, которую в сумерках я читаю,
     и как раненый пёс улёгся у ног моих плащ.

    Ты всегда отдаляешься
                лишь только наступит вечер
    в сторону мрака, который скользит, укрывая памятники.

                *   *   *    

Dwadzie;cia poemat;w o mi;o;ci i jedna pie;; rozpaczy - 10

My;my nawet ten zmierzch stracili.
Nikt nas nie widzia; z r;kami z;;czonymi tego wieczora,
kiedy noc b;;kitna zapada;a nad ;wiatem.
 
Widzia;em z mojego okna
uroczysto;; zachodu na dalekich wzg;rzach.
 
Jak moneta czasem
w moich r;kach zapala; si; kawa;eczek s;o;ca.
 
Wspomina;em ci; z sercem ;ci;ni;tym
od tego smutku, z kt;rego mnie znasz
 
A wi;c, gdzie by;a;?
W;r;d jakich ludzi?
Jakie m;wi;a; s;owa?
Dlaczego ca;a mi;o;; przychodzi nagle wtedy,
kiedy czuj; si; smutny i czuj;, ;e daleko jeste;?
 
Upad;a ksi;;ka, kt;r; zawsze si; bierze o zmierzchu,
i jak raniony pies u moich st;p wl;k; si; p;aszcz.
 
Zawsze, zawsze si; oddalasz, kiedy zapada wiecz;r,
w t; stron;, gdzie biegnie mrok zacieraj;c pomniki.